Natomiast przy stosowaniu chromatografii gazowej napotykano poważne trudności wynikające z dużej reak­tywności tlenków azotu, ich różnorodności i możliwości wzajem­nego przechodzenia jednych w drugie oraz niewielkiej czułości na nie stosowanych detektorów. Dodatkową trudność stanowi ich reaktywność i tworzenie z wodą kwasu azotowego i azotawe­go.  W metodzie kolorymetrycznej tlenek azotu (NO) utleniany jest do dwutlenku azotu (N0₂) lub nawet do kwasu azotowego. Do tego celu stosowany jest roztwór nadmanganianu potasowego (KMnO_n), ozon (O3), nadtlenek wodoru, chloryn sodu (NaC10₂) nadmanganian srebra (AgMnO_n).Większość sposobów oznaczeń kolorymetrycznych tlenków azotu oparta jest na dwuazowaniu przez nie amin aromatycznych sprzęganiu ich do barwników dwuazowych. Poszczególne spo­soby różnią się jedynie użytymi aminami aromatycznymi, skład­nikiem biernym i środowiskiem prowadzenia reakcji. W praktyce najczęściej stosowana bywa metoda Griessa-Ilos- vya [2, 29, 45, 48]. Metoda ta znalazła szerokie zastosowanie ze względu na łatwą dostępność odczynników i stosunkowo dobrą powtarzalność wyników.