Wartość absorpcji tych mieszanin mierzy się przy analitycznej długości fali w porównaniu z odnośnikiem, którym jest gaz wzorcowy. Na podstawie otrzymanych danych wykreśla się krzywą w układzie współrzędnych: wartość absorpcji — stężenie składnika oznaczonego w mieszaninie. Z wykresu tego można następnie odczytywać nieznane stężenie składnika w badanej mieszaninie na podstawie wykonanego uprzednio, w takich samych warunkach jak krzywa wzorcowa, pomiaru wartości absorpcji. Jeżeli prawo Beera [39] jest spełnione, to można, zamiast odczytać z wykresu, obliczyć nieznane stężenie ze wzoru. W nowoczesnych analizatorach z reguły stężenie badanego składnika wyrażone w procentach objętościowo odczytuje się bezpośrednio z odpowiednio wyskalowanego przyrządu pomiarowego.
